Patron imprezy...

Oprócz jazdy na krajowym podwórku Mieczysław Połukard brał udział także w zawodach międzynarodowych. Najważniejsze z nich to Indywidualne Mistrzostwa Świata. Przez wiele lat były one niemal wyłączną domeną zawodników anglojęzycznych (Brytyjczyków, Nowozelandczyków, Australijczyków i Amerykanów). Sporadycznie w finałach pojawiali się przedstawiciele innych nacji (Duńczyk, Norweg, Niemiec, czy choćby Kanadyjczyk). W latach 50-tych XX wieku w finałach zaczęli w większej liczbie pojawiać się Szwedzi, ale ciągle na listach startowych najważniejszych zawodów sezonu nie można było znaleźć nazwiska polskiego zawodnika. Polacy eliminacje przechodzili często "jak burza", ale kończyli swój udział w IMŚ na Finale Kontynentalnym bądź Europejskim. Aż nadszedł rok 1959...

Wśród reprezentantów Polski wytypowanych do startu w eliminacjach IMŚ znalazł się także Mieczysław Połukard. Swoją drogę po europejskich arenach zaczął od rozgrywnaego w kraju Ćwierćfinału Kontynentalnego, który odbył się 31 maja w Ostrowie Wielkopolskim. 12 zdobytych punktów dało III miejsce w zawodach i pewny awans do kolejnej rundy, zaplanowanego na 14 czerwca Półfinału Kontynentalnego w czeskiej miejscowości Slany. Reprezentanci Polski zawodów tych do udanych zaliczyć nie mogli. Tylko dwóm spośród 9 startujących udało się awansować dalej, a najlepszym z nich okazał się właśnie Mieczysław Połukard, który zgromadził 13 punktów i zajął II miejsce. Czasu na odpoczynek wiele nie było, bowiem już tydzień później, 21 czerwca, w niemieckim Monachium zaplanowany był Finał Kontynentalny. Bydgoszczanin zgromadził 12 punktów, podobnie jak w turnieju ćwierćfinałowym i tak jak wówczas stanął na najniższym stopniu podium. Szwedzki Göteborg był miastem, w którym 17 lipca odbywał się Finał Europejski. Właśnie tam zapisała się jedna z kart historii polskiego żużla - Mieczysław Połukard jeździł wyśmienicie, ponownie zdobył 12 oczek i ponownie stanął na najniższym stopniu podium zwycięzców. Tym razem oznaczało to jednak, że po raz pierwszy w historii...


Start w finale światowym z różnych względów wypadł mniej okazale, niż zakładali optymiści, ale wywalczone 5 punktów, które pozwoliły zająć miejsce 12 w klasyfikacji z całą pewnością można uznać za sukces Polaka. Ważniejsze jednak było, że wreszcie udało się przetrzeć szlak prowadzący do sukcesów światowych, a dziś chyba każdy kibic żużlowy w Polsce bez problemu powie, że "pierwszym Polakiem w finale IMŚ był Mieczysław Połukard". Swojego sukcesu nie udało mu się już powtórzyć. Wprawdzie na liście startowej turnieju finałowego można znaleźć jego nazwisko jeszcze raz, w 1960 roku, ale "tylko" w roli rezerwowego, który ani razu nie miał okazji pojawić się na torze w roli uczestnika jednego z wyścigów.

Ostatnią imprezą rangi mistrzostw świata, w której Mieczysław Połukard mógł startować i oczywiście to robił, były Drużynowe Mistrzostwa Świata. Czy kogokolwiek może dziwić fakt, że w roku 1960, gdy odbywała się pierwsza edycja tej imprezy, w rozgrywanym w Szwecji turnieju finałowym w reprezentacji Polski znalazł się właśnie Mieczysław Połukard? Samego finału rozegranego 2 września w Göteborgu zawodnicy z orłem na plastronach nie mogli zaliczyć do udanych - zajęli w nim 4 miejsce gromadząc zaledwie 7 punktów, z których 2 wywalczył bydgoszczanin. Niepowodzenie to biało-czerwoni całkowicie zrekompensowali sobie w kolejnym sezonie. 3 września 1961 finał DMŚ odbył się we Wrocławiu. Na dobrze sobie znanym torze Stadionu Olimpijskiego Mieczysław Połukard wywalczył w 3 startach 5 punktów i wraz z kolegami z reprezentacji cieszył się ze złotych medali i tytułu Drużynowego Mistrza Świata. W zawodach finałowych DMŚ wystąpił ponownie 2 lata później - 29 lipca 1962 w czeskim Slany, gdzie pełnił rolę zawodnika rezerwowego. Na torze pojawił się tylko raz, w wyścigu XI, zastępując Pawła Waloszka. Nie dopasowany jeszcze do warunków torowych musiał uznać w nim wyższość Björna Knutssona, Petera Cravena oraz Bedricha Slany i żadnego punktu nie wywalczył. Szansy kolejnego występu w tym dniu już nie otrzymał, ale i tak na jego szyi zawisł kolejny medal Drużynowych Mistrzostw Świata, tym razem brązowy.

W lidze polskiej Mieczysław Połukard pozostał już do końca kariery wierny Polonii Bydgoszcz. Barw bydgoskiego klubu bronił łącznie przez 14 sezonów (1955-1968) zawsze będąc jednym z najlepszych jej zawodników. Kto wie czy jego kariera nie trwałaby dłużej, gdyby nie fatalny w skutkach upadek jaki miał miejsce w niedzielę 1 września 1968 roku na bydgoskim torze w II wyścigu ligowego meczu przeciwko Stali Gorzów. Efektem kolizji z Edmundem Migosiem była złamana poniżej kolana i poparzona noga. Wprawdzie zawodnik został natychmiast przewieziony do szpitala, ale lekarze popełnili fatalny błąd - unieruchomili uszkodzoną kończynę opatrunkiem gipsowym, nie biorąc pod uwagę faktu, że miejsca poparzone powinny mieć dostęp do powietrza. Niestety... gdy po kilku tygodniach, w październiku, zdjęto gips okazało się, że w ranę wdała się gangrena i aby uratować poloniście życie, trzeba było amputować kontuzjowaną nogę. Oczywiście oznaczało to koniec kariery zawodniczej, ale nie kończyło związku ze sportem żużlowym, który był dla Mieczysława Połukarda prawdziwą pasją.

Nie wyobrażając sobie życia bez czarnego sportu postanowił przekazywać marzącym o karierze żużlowej młodym chłopakom swoją wiedzę i dzielić się z nimi swoim wieloletnim doświadczeniem. Realizacja tego postanowienia nie była jednak łatwa. Dziś może wydawać się to nieprawdopodobne, ale część ówczesnych działaczy klubowych była przeciwna temu pomysłowi! Mieczysław Połukard usłyszał wręcz, że nie powinien pojawiać się w parku maszyn, bo... jego kalectwo może na innych działać odstraszająco!!! Nawet to nie zniechęciło go jednak do żużla i mimo wszystkich przeciwności ciągle żył tą dyscypliną, a funkcję trenera przez długi czas pełnił nawet społecznie, nie otrzymując z klubu za swoją pracę żadnego wynagrodzenia. Mieczysław Połukard szkolił wielu adeptów żużla, czasami pomagając młodym chłopakom nie tylko dobrą radą, ale także finansowo. To głównie jemu, jego pasji i zaangażowaniu Polonia Bydgoszcz zawdzięcza "wysyp" młodych, zdolnych zawodników z pierwszej połowy lat 80-tych XX wieku. Z bardziej znanych wystarczy wymienić choćby Ryszarda Dołomisiewicza, czy Jacka Woźniaka. O tym drugim zresztą nieraz mówi się jako "ostatnim wychowanku Połukarda", który poszedł w ślady swego trenera i godnie go naśladuje. Obecnie to właśnie on zajmuje się szkółką żużlową w bydgoskim klubie oraz opiekuje się żużlowym "przedszkolem" na wybudowanym na tyłach stadionu Polonii mini torze noszącym imię pierwszego polskiego finalisty IMŚ.

Mieczysław Połukard zmarł w sobotę 26 października 1985  roku, w bydgoskim Szpitalu XXX-lecia PRL (obecnie Szpital im. dr. Jana Biziela), do którego trafił na skutek wypadku, jaki miał miejsce tego dnia na murawie stadionu Polonii Bydgoszcz. Podczas rozgrywanego na bydgoskim torze szkoleniowego turnieju młodzieżowego trener bydgoszczan, swoim zwyczajem, obserwował poczynania wychowanków stojąc wewnątrz toru, w wydawałoby się bezpiecznej od niego odległości, w okolicach wyjścia z 1 łuku na prostą. Odwrócony tyłem nie miał szans zauważyć, że młody adept Stali Gorzów ma problemy z płynną jazdą, traci kontrolę nad motocyklem i z całym impetem wpada na piłkarską murawę prosto w kierunku bydgoskiego szkoleniowca. Uderzenie rozpędzoną, ważącą około 80 kilogramów maszyną żużlową było w skutkach tragiczne. Mieczysław Połukard został odwieziony do szpitala z podejrzeniem licznych urazów - złamań obu rąk oraz nogi, strzaskania miednicy, a zwłaszcza uszkodzenia narządów wewnętrznych. Niestety urazy te były na tyle poważne, że nie udało się uratować życia bydgoskiego trenera. Zmarł, w wieku zaledwie 55 lat, tego samego dnia o godzinie 19:17. Żużel - dyscyplina sportu, którą w młodości pokochał i która pochłaniała niemałą część jego życia, przyniósł mu wiele sukcesów, na zawsze zapisując w swej historii jego imię. Jednakże za wszystkie zaszczyty kazał zapłacić sobie słoną cenę - najpierw pozbawił go zdrowia, by w końcu odebrać także to co najcenniejsze - życie.

Taki już niestety jest ten żużel... "czarny sport"...

Aby uczcić pamięć legendy nie tylko bydgoskiego, ale całego polskiego sportu żużlowego, działacze Polonii Bydgoszcz postanowili, że rozgrywany w Bydgoszczy od 1982 roku turniej inaugurujący sezon żużlowy w Polsce będzie jednocześnie memoriałem tragicznie zmarłego zawodnika i trenera bydgoskiego klubu. Tym samym, od roku 1986, zawody w oficjalnym kalendarzu imprez żużlowych figurują pod nazwą


Warto także wspomnieć, że imię Mieczysława Połukarda, oprócz mini toru żużlowego na stadionie Polonii Bydgoszcz, nosi także jedna z ulic bydgoskiej dzielnicy Fordon.